Van Phnom Penh naar Sihanoukville- 3585 km

ជំរាបសួរ (soo-uh suh-dei)

Na een stressvol vertrek uit Melakka, waarbij zo'n beetje alles fout ging wat er fout kon gaan, vlogen we naar Phnom-Penh, de hoofdstad van Cambodja. In de ochtend zouden we naar de bushalte gebracht worden door een busje waar onze fietsen in pasten (onze fietsen pasten hier dus niet in). Onze fiets zou in de bagageruimte van de bus passen (dit mocht opeens niet meer van de buschauffeur). We moesten dus een taxi nemen naar de airport en sloten een goede deal met een taxidriver (maar onze fietsen pasten hier weer niet in). We huurden een tienpersoonsbusje en moesten direct betalen (al onze bankpasjes en creditcards werkten opeens niet meer).  We hadden fietsdozen gekregen in Melaka (deze waren te klein en vielen half uit elkaar tegen de tijd dat we op de airport stonden). We lieten de dozen repareren door een inpakservice (na de eerstes scan werd ons verteld dat dit niet goed genoeg was, dus moesten we nog meer betalen om de hele fiets in plastic te wikkelen). Toen we in de rij stonden om onze bagage in te checken, zagen we het al aan komen dat we overgewicht hadden en bij moesten betalen, en keken we jaloers naar alle backpackers die alleen maar een rugzak met zich mee moesten slepen. Toen hadden we het wel een beetje gehad met die fietsen, omdat het de hele tijd zo ingewikkeld ging, en we wensten dat we die dingen nooit hadden gekocht. 

Gelukkig zaten we precies onder het maximum gewicht en vanaf toen ging alles weer goed. We stapten in het vliegtuig en twee uurtjes later landden we veilig in Phnom-Penh.

Zodra we van de airport afreden, zag het er allemaal alweer heel anders uit dan in Maleisië, gewoon zoals het Azië dat je je voorstelt met veel chaotisch verkeer, gestoorde motorrijders, koeien op straat, straatstalletjes met vanalles en nog wat en vieze straten. In de avond wilden we ergens aan straat eten en probeerden we met handen en voeten uit te leggen dat we dát (we wezen op de pan) wilden, maar we werden een beetje aangestaard en uitgelachen en niet echt begrepen. Wonder boven wonder kwam er toch eten en zelfs drinken naar onze tafel!

Gegrilde vis in een straatstalletje

We fietsten een dagje door Phnom Penh, een kleine hoofdstad aan de Mekong, en gingen toen verder richting het noorden. We wilden namelijk Oud en Nieuw vieren in Siem Reap (de stad van de Ankor Wat), 330 kilometer daarvandaan. Daarvoor hadden we precies drie dagen, dus dat werd doorfietsen. We namen de grootste snelweg, dat de eerste honderd kilometer niet veel meer dan een zandpad vol kuilen was. We moesten echt ons gezicht bedekken tegen alle opwaaiende stof en aan het einde van de rit was onze fiets niet meer zwart, maar bruin.  

Zandmaskers op!

De snelweg

We fietsten dus over de snelweg, maar we fietsen de hele tijd door kleine dorpjes. Dan is fietsen wel leuk, want je ziet echt superveel en er wordt de hele tijd "helloooooooo" naar je geroepen. Hier op het platteland is alles nog best wel ouderwets; de boeren gebruiken vaak een koeienwagen en je ziet overal kleine hutjes. Bij die hutjes hebben we in de avond onze tent opgezet. Soms is het wel lastig communiceren, want niemand praat engels en onze Cambodja uitspraak is ook niet zo denderend, maar gelukkig hebben we nog handen en voeten! 

Koeienwagen

Kamperen bij een oud vrouwtje

Lekker local ontbijt

Stadje aan de highway

Bamoerijst eten

Op oudjaarsdag kwamen we aan in Siem Reap bij ons gereserveerde guesthouse. Bleek dat we nog een mailtje hadden moeten sturen ofzoiets, dus onze kamer was niet meer vrij, en eigenlijk was er in heel Siem Reap geen kamer meer vrij, omdat het dus oudjaar was. Gelukkig was de Duitse eigenaar van het guesthouse echt superaardig en mochten we in zijn kamer slapen.

Oud en Nieuw vierden we op een straatfeest in Pub Street, een straat vol met bars en cafés. Dit was ook wel anders dan in Nederland, de hele straat was echt bomvol dansende mensen, dus het was een zeer geslaagde jaarovergang!

Straatfeest in Pub Street

We waren hier natuurlijk niet alleen voor Pub Street gekomen, maar ook voor één van de wereldwonderen, de Ankor Wat. Dit was een supergroot Khmer tempelcomplex, en nu zijn het drukbezochte ruïnes. We gingen drie dagen tempels spotten en zagen vanalles. Het was wel mooi om te zien, vooral sommige tempels waar grote bomen doorheen groeiden, maar na anderhalve dag hadden we het ook wel weer gezien; uiteindelijk leken alle tempels op elkaar en ergerden we ons aan alle Chinezen. Maargoed, dit moesten we natuurlijk wel gezien hebben!

Bootjes op de rivier

Ankor Thom, een tempel

Reliëf

Bird toont interesse

In Ankor Wat

Boeddha gezichten in poort

Vanaf Siem Reap stapten we weer op de fiets richting Battambang. We overnachtten halverwege in Sisophon, waar we weer bij mensen vroegen of we onze tent in hun tuin op mochten zetten. Ze maakten zich een beetje zorgen om onze veiligheid, dus werden we naar één van de drie huizen van een andere man gebracht. Hier was niemand thuis, dus hij gaf ons de sleutels. Midden in de nacht kregen we toch nog gezelschap van een paar mannen, geen idee wie het allemaal waren, maar we hadden in ieder geval een slaapplek!

Praatje maken met motorrijder die we tegenkwamen

Fisherman

Einde van de middag

Fietsen  naar een meer

Visser langs de weg

Zo worden de kippen hier vervoerd

Sinds we in Cambodja zijn, zien we steeds meer reizende fietsers zoals ons. Aangekomen in Battambang, kwamen er vlak na ons ook twee bepakte fietsers aan in hetzelfde guesthouse, Marine en Antoine uit Frankrijk. Ze fietsten dezelfde kant op als ons, dus besloten we om vanaf Battambang een stukje samen te fietsen.

In Battambang maakten we nog een tour samen met hen en Erik uit Zweden, wat ook wel grappig was. We reden met een bamboo trein tussen de rijstvelden, klommen naar de killing cave bovenop een berg (plek waar veel mensen geëxecuteerd zijn) en in de avond wachtten we voor een grotopening, waar opeens miljoenen vleermuizen uit vlogen.

Bamboo Train

Motors in de stad

Vanaf Battambang fietsten we nu met z'n vieren verder richting Sihanoukville, een stadje aan zee in het zuiden. Dit was ook weer een keer wat anders, supergezellig om samen te fietsen. We stonden nu elke dag op om vier uur in de nacht, zodat we konden fietsen als het nog rustig en koud was. In de middag zochten we telkens een leuk plekje op om een grote pauze te houden. Onderweg zagen we veel wats (tempels), en daar hebben we een paar keer gevraagd of we er onze tenten op mochten zetten. Dan kampeerden we gewoon naast de tempel, in elk geval helemaal veilig en we kregen soms zelfs een douche aangeboden! 

Pauze houden

Kamperen bij een Wat, tempel

Wierook bij een Wat

Ballonnen verkoper die we steeds tegenkwamen

Lekkere veggie noedelsoep als ontbijt

Na een nacht zonder douche, en een zanderige binnendoorweg, kwamen we opeens een rivier tegen. We zetten onze angst voor krokodillen opzij en namen een duik in het water, echt superlekker. De 'binnendoorweg' was een mooie route, maar na zestig kilometer door het zand fietsen, kwamen we weer uit op dezelfde plek en besloten we om maar gewoon op de snelweg te blijven.

Rivier oversteken

Ook de waterbuffels nemen een douche in de rivier

Na een paar dagen fietsen werd Marine plotseling ziek, en niet veel later ook Antoine en Larissa. Drie van de vier lagen ziek in de tent, en we konden niet veel anders dan vragen of we nog een nacht op deze plek mochten blijven staan. Gelukkig waren de mensen echt heel vriendelijk, we mochten zo lang blijven staan tot we ons weer beter voelden, en na een dagje uitrusten konden we er de volgende dag weer tegenaan.

Waarschijnlijk hadden we dus iets verkeerds gegeten bij één van de lokale restaurants. Soms is het eten hier trouwens heel lekker, en soms is het een beetje vreemd. Ze gebruiken hier namelijk echt álles van een dier, dus het gebeurt vaak dat je in je noedelsoep een kippenkop, klauw en ingewanden vindt. Yuuuuumie.

Nadat we alledrie ziek waren geworden, had niemand echt meer zin in zulke vreemde dingen, dus leefden we de rest van de fietstocht op crackers en droge baguettes haha.

Hmmm lekkere soep met ingewanden en kippenklauwen

Ontbijten langs de weg

De zon komt op en we zijn al een paar uur onderweg

Aaaaaah

Slapen in een school van een Frans.Cambodjaanse familie

Wath

Vrachtwagen ongeluk

Verse suikerrietsap

De laatste dagen voor Sihanoukville ging onze route door de heuvels, wat echt heel mooi was. 's Nachts werd het lekker koud, dus konden we onze slaapzakken ook nog eens gebruiken (slepen we die gelukkig niet voor niks mee).

Vlak voor de eindbestemming ging de weg nog even lekker omhoog, en na een week fietsen waren we allemaal superblij toen we het bordje "sihanoukville" zagen.

Zonsopkomst in de bergen

Laatste heuveltjes

Aangekomen op de bestemming!

Oja, onderweg waren we erachter gekomen dat Bird over zijn visum heen was, dus we hadden eigenlijk een beetje een probleem. We hoopten maar dat ze aan de grens niet te vervelend gingen doen, want we hadden wel eens gehoord dat je hier flink wat moet betalen soms. In Sihanoukville nam hij snel de bus naar Vietnam, moest behoorlijk wat dollars betalen en heel lang wachten op de bus terug, en toen was het probleem gefixed.

Ook Larissa regelde haar Vietnamese visum hier in de ambassade, dus we zijn klaar om over een weekje de grens over te steken!

Hier hebben we voor de rest lekker in de heldere zee gezwommen, pizza gegeten en zonsondergangen gekeken vanaf de rotsen. Helemaal niet vervelend dus!

Morgen fietsen we weer verder richting de grens met Vietnam, dus voor nu zeggen we doei!

ការលាក្នា (lee-aa suhn hao-y)

Genieten!